Dierendag
En ik besluit mijn dier baar Baileys, een rode kater van 6 jaar, een dagje te volgen. Geen Instagram account voor Baileys, of een tomeloze reeks foto's op Facebook, en dus al helemaal geen volgers in het wereldje van mijn rode vriend.
Alhoewel..... 1 volger voor 1 dag. Wereld Dierendag. 1 volger met een een Nikon camera rond haar nek. 1 volger die steevast elke ochtend -wij hebben een vast ritueel- zorgt dat meneertje voorzien word van zijn vleesje.
1 volger die hem daarna naar buiten begeleid, en hem altijd nog even de wijze woorden " goed oppassen hé vriend" naroept.
1 volger die hem vervolgens, nadat hij een ochtend ronde gemaakt heeft, via het voor - raam weer naar binnen hijst.
Ondertussen zijn er wel geteld twee minuten verstreken, twee minuten waarin ik mij van de keuken naar de bank begeef, om met een ontbijtje neer te ploffen op de bank. Twee minuten waarin ik net de tv aan gedrukt heb om het ontbijtnieuws te volgen.
Twee minuten en dan staat hij er weer. Om binnen een halve minuut weer bij de achterdeur te staan.
Klaar om voor de tweede keer naar buiten te gaan.
"Allemachtig vriend, make up you're mind" ietwat gefrustreerd loop ik voor de tweede keer achter meneer aan om hem naar buiten te begeleiden. De yoghurt nog onaangetast.
Vaak blijft hij nu iets langer weg, of laat ik hem doen." Je wacht maar even denk ik dan." Nu is het mijn beurt om even wakker te worden, en mijn ding te doen. Vaak zit hij buiten voor het raam, of op het dakje van het houthok, voor zich uit te staren.
Ondertussen kleed ik mij aan, en kan voor mij de dag beginnen. Ik kijk eens uit het dakraam en zie hem door de tuin dartelen. Of precies op de grens van tuin en de brandgang onder het hek liggen.
Een beetje een schijterdje is hij, wanneer het hem uitkomt heb ik het idee. Want wanneer er een ander kat in de buurt is, laat hij het kaas niet van zijn brood eten. Hij blijft net zo lang staan, totdat de ander na een hoop stampij afdruipt. Er komt geen kik uit, terwijl de ander zijn stembanden schor krijst zoals alleen katten dat kunnen.
Baileys de man in huis, en zo gedraagt hij zich ook. Overdag hoor ik hem niet, ligt hij lekker te maffen op de lounge, of doet een beroep op de comfort van de bossen hier achter. Maar zodra de avond in valt en daarbij mijn energie level enigszins daalt, lijkt hij op te leven. En wil maar 1 ding naar buiten. Soms tot vervelens toe, want ineens staat hij er weer, snabbelt een paar brokjes naar binnen en wil er weer vandoor. Juist als ik lekker onderuitgezakt van een leuk programma geniet.
Baileys, als kitten van 12 weken haalde ik hem op van de boerderij bij vrienden. Een beetje een te groot hoofd op een klein lichaampje dat is wat hij had, maar wat was hij ontzettend koddig. Bij de dierenarts wilden ze hem eigenlijk wel houden, nadat ik hem liet chip tunen, en castreren. "Jeetje wat een mooi beestje" kreeg ik te horen. "we wilden hem eigenlijk wel houden" werd eraan vast geplakt.
Dat gaat mooi niet door, verzekerde ik die lieve mensen daar. En nam mijn vriend weer mee naar huis. Baileys houd niet van knuffelen, en van andere mensen moest hij eerst ook niet heel veel hebben. Maar naarmate die andere mensen hier bleven komen, leek meneertje een beetje te wennen.
Enige tijd geleden had ik twee kleine logees. Die bepakt en bezakt met kleren, pyjama's en knuffels hier een nachtje vertoefden. Jens, de oudste, leek geen genoeg te krijgen van Baileys, en zette zichzelf naast Baileys neer. Om hem te overspoelen met aandacht, en vervolgens zijn hele schaar aan knuffels met Baileys te delen. Ik zag enkel nog twee oogjes onder alle knuffels vandaan komen. Ongeroerd bleef hij liggen, terwijl de kids al lang hun spel weer opgepakt hadden.
"Wat grappig" dacht ik nog. Want hoe zal dat zijn, wanneer je hopelijk straks een nieuwe telg introduceert. Een telg die niet meer weg gaat, en een prominente plaats in ons midden opeist. Een telg die de hele boel bij elkaar krijst, de op een gegeven moment begint te kruipen, of erger nog tè lopen.
Hoe zal mijn rode vriend reageren op die kleine indringer?
Afwachtend, onderzoekend, beschermend? Of met volledige afschuw van al dat kleins.
Over het algemeen hoor ik de meest liefdevolle verhalen om mij heen. Van vrienden die al dieren hadden, voordat zij ook zo'n leuk nieuw exemplaar in de familie introduceerden. Moet goed gaan dus, althans daar gaan we dan maar van uit.
Vaak worden zij de beste vrienden, ontstaat er een intieme band tussen die twee. Een knuffel met een hartslag, zag ik eens ergens in een tijdschrift staan. En zo is het maar net. Kinderen schijnen er hun sociale vaardigheden door te oefenen, en leren verantwoordelijkheid te nemen voor iets wat leeft.
Zo vangen we dus meerdere vliegen in één klap.
En ik vraag me af wat dat toch is met het menselijk ras vs het dierlijke? Wanneer we een leeuwin met haar welpen voorbij zien komen op tv, -of als je geluk hebt, of gewoon een boel geld- in real life, staan we allemaal met ons mond open. "Aaaaaiiiiii wat lief" WAT LIEF???? what te f*ck mensen, deze dieren verscheuren je met huid in haar, in een kwestie van luttele seconden, zijn wij gewoon de kers op de taart, een uitermate lekker toetje.
We vinden het aandoenlijk inderdaad, dat moet ook ik gewoon toegeven. Wij willen ze beschermen, tegen stropers en al dat soort ongure gasten. Beschermen, omdat wij mensen al zoveel verkloot hebben. We lijken massaal iets terug te willen doen voor onze dierenvrienden. Of je nu een vergeten ezel bent, of een platvoet en zijn vriendjes, wij mensen halen het onderste uit de kan om het goed te maken. We zamelen massaal geld in, en wijden 1 dag in het jaar aan onze aaibare vrienden.
Aaibaar, want dat moeten ze over het algemeen zijn. Zodat wij lekker met ze kunnen knuffelen. Als ze niet aaibaar hoeven te zijn ben je waarschijnlijk een Freerk Vonk, of een soort van wijlen Steve Irwin. Je weet wel de krokodillen knuffelaar.
Wij lijken voor iets of iemand te willen zorgen, zo klein als we zijn. Want wie had er als kind nu geen konijntje om voor te zorgen? Als we Youp van t Hek mogen geloven had hij er ook eentje. Tot die bewuste kerstavond ergens lang geleden.
En op een dag als gisteren, zien we de mensen die een poging doen ons land een beetje te besturen, in bijna elk televisie voorbij komen met hun aaibare vriend. En dan ineens zijn ze wel lief..frappant. En ik vraag me af of ze ook staan te liegen, wanneer ze voor dat konijnenhokje staan. "Morgen word alles beter hoor, echt waar."...... "Echt waar Flappie".
Yeh right...Morgen ben ik gewoon weer dat konijntje achter in de tuin, die ..."heeft iemand Flappie al eten gegeven?" gewoon ergens tussen neus en lippen door een handjevol brokjes krijg, wel geteld twee seconden aandacht. Voordat het menselijk ras, zich weer begeeft in dat gejaagde tijdperk. Vol electronica, met meer aandacht voor hun telefoon en tablet, dan aandacht voor elkaar. Want zo communiceert dat ras tegenwoordig, via een schermpje.
Zullen we afspreken dat we aankomend jaar iets minder vaak met ons neus achter dat schermpje zitten? Maar daarentegen iets vaker met ons gezin een avondje voor het hokje van Flappie doorbrengen. Zodat hij niet enkel op dierendag alle aandacht krijgt. En wij nog iets van ze kunnen leren. En dan heb ik het niet over datgeen waar konijnen zo F*cking goed in zijn.
Baileys, als kitten van 12 weken haalde ik hem op van de boerderij bij vrienden. Een beetje een te groot hoofd op een klein lichaampje dat is wat hij had, maar wat was hij ontzettend koddig. Bij de dierenarts wilden ze hem eigenlijk wel houden, nadat ik hem liet chip tunen, en castreren. "Jeetje wat een mooi beestje" kreeg ik te horen. "we wilden hem eigenlijk wel houden" werd eraan vast geplakt.
Dat gaat mooi niet door, verzekerde ik die lieve mensen daar. En nam mijn vriend weer mee naar huis. Baileys houd niet van knuffelen, en van andere mensen moest hij eerst ook niet heel veel hebben. Maar naarmate die andere mensen hier bleven komen, leek meneertje een beetje te wennen.
Kinderen en dieren lijken vaak de perfectie combinatie
Enige tijd geleden had ik twee kleine logees. Die bepakt en bezakt met kleren, pyjama's en knuffels hier een nachtje vertoefden. Jens, de oudste, leek geen genoeg te krijgen van Baileys, en zette zichzelf naast Baileys neer. Om hem te overspoelen met aandacht, en vervolgens zijn hele schaar aan knuffels met Baileys te delen. Ik zag enkel nog twee oogjes onder alle knuffels vandaan komen. Ongeroerd bleef hij liggen, terwijl de kids al lang hun spel weer opgepakt hadden.
"Wat grappig" dacht ik nog. Want hoe zal dat zijn, wanneer je hopelijk straks een nieuwe telg introduceert. Een telg die niet meer weg gaat, en een prominente plaats in ons midden opeist. Een telg die de hele boel bij elkaar krijst, de op een gegeven moment begint te kruipen, of erger nog tè lopen.
Hoe zal mijn rode vriend reageren op die kleine indringer?
Afwachtend, onderzoekend, beschermend? Of met volledige afschuw van al dat kleins.
Over het algemeen hoor ik de meest liefdevolle verhalen om mij heen. Van vrienden die al dieren hadden, voordat zij ook zo'n leuk nieuw exemplaar in de familie introduceerden. Moet goed gaan dus, althans daar gaan we dan maar van uit.
Vaak worden zij de beste vrienden, ontstaat er een intieme band tussen die twee. Een knuffel met een hartslag, zag ik eens ergens in een tijdschrift staan. En zo is het maar net. Kinderen schijnen er hun sociale vaardigheden door te oefenen, en leren verantwoordelijkheid te nemen voor iets wat leeft.
Zo vangen we dus meerdere vliegen in één klap.
Mens vs dier
En ik vraag me af wat dat toch is met het menselijk ras vs het dierlijke? Wanneer we een leeuwin met haar welpen voorbij zien komen op tv, -of als je geluk hebt, of gewoon een boel geld- in real life, staan we allemaal met ons mond open. "Aaaaaiiiiii wat lief" WAT LIEF???? what te f*ck mensen, deze dieren verscheuren je met huid in haar, in een kwestie van luttele seconden, zijn wij gewoon de kers op de taart, een uitermate lekker toetje.
We vinden het aandoenlijk inderdaad, dat moet ook ik gewoon toegeven. Wij willen ze beschermen, tegen stropers en al dat soort ongure gasten. Beschermen, omdat wij mensen al zoveel verkloot hebben. We lijken massaal iets terug te willen doen voor onze dierenvrienden. Of je nu een vergeten ezel bent, of een platvoet en zijn vriendjes, wij mensen halen het onderste uit de kan om het goed te maken. We zamelen massaal geld in, en wijden 1 dag in het jaar aan onze aaibare vrienden.
Aaibaar, want dat moeten ze over het algemeen zijn. Zodat wij lekker met ze kunnen knuffelen. Als ze niet aaibaar hoeven te zijn ben je waarschijnlijk een Freerk Vonk, of een soort van wijlen Steve Irwin. Je weet wel de krokodillen knuffelaar.
Wij lijken voor iets of iemand te willen zorgen, zo klein als we zijn. Want wie had er als kind nu geen konijntje om voor te zorgen? Als we Youp van t Hek mogen geloven had hij er ook eentje. Tot die bewuste kerstavond ergens lang geleden.
En op een dag als gisteren, zien we de mensen die een poging doen ons land een beetje te besturen, in bijna elk televisie voorbij komen met hun aaibare vriend. En dan ineens zijn ze wel lief..frappant. En ik vraag me af of ze ook staan te liegen, wanneer ze voor dat konijnenhokje staan. "Morgen word alles beter hoor, echt waar."...... "Echt waar Flappie".
Yeh right...Morgen ben ik gewoon weer dat konijntje achter in de tuin, die ..."heeft iemand Flappie al eten gegeven?" gewoon ergens tussen neus en lippen door een handjevol brokjes krijg, wel geteld twee seconden aandacht. Voordat het menselijk ras, zich weer begeeft in dat gejaagde tijdperk. Vol electronica, met meer aandacht voor hun telefoon en tablet, dan aandacht voor elkaar. Want zo communiceert dat ras tegenwoordig, via een schermpje.
Zullen we afspreken dat we aankomend jaar iets minder vaak met ons neus achter dat schermpje zitten? Maar daarentegen iets vaker met ons gezin een avondje voor het hokje van Flappie doorbrengen. Zodat hij niet enkel op dierendag alle aandacht krijgt. En wij nog iets van ze kunnen leren. En dan heb ik het niet over datgeen waar konijnen zo F*cking goed in zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten