What if....

Wat als je kind transgender is?

Toen mijn moeder zwanger was van mij, ergens een jaar of 36 geleden, leek het haar leuk dat als ze een meisje zou krijgen ze dan lekker kon frunniken met strikjes en vlechtjes en staartjes en weet ik veel wat voor ongein.

Een droom die ze destijds met één van mijn jongste tante's deelde. Toen ik een jaar of 21 was logeerde ik bij die tante, en haar gezin. Ze vertelde wat mij moeder destijds met haar gedeeld had....."en toen kwam jij", voegde ze er aan toe.

"En toen kwam jij"...die opmerking vergeet ik nooit meer, en de manier waarop ze het zei ook niet. Inderdaad "toen kwam ik". Ik moest er niks van weten van strikjes en vlechtjes en frunniken, ik verafschuwde rokjes, tot verdriet van mijn moeder.

Had een hekel aan jurkjes en met poppen spelen deed ik sporadisch. Ik had ze wel hoor...maar ik croste veel liever rondjes op mijn fietsje, werd vaak uitgekozen om mee te voetballen, gewoon omdat ik er goed in was, en loste ruzies die mijn broertjes af en toe met jongens uit een andere buurt hadden gewoon op door er op te duiken. Ik kreeg de klappen en belande al vechtend op mijn rug in de modder.

Ze zijn op één hand te tellen hoor die ruzie's, want eigenlijk maakten we nooit ruzie. en speelden we naar hartenlust buiten. Boompje klimmen, skateboarden, honkballen noem maar op. Mijn vrienden waren voornamelijk jongens.

"Louise had veel beter een jongetje kunnen zijn"'

iets wat ik vaak in de wandelgangen te horen kreeg. Nou je zou het wel zeggen inderdaad . Ik deed niet onder aan de jongens, vond hun manier van communiceren veel makkelijker, en hun spel zo veel interessanter. I just was one off the boys. Jongens kleding zat ook gewoon veel lekkerder was veel stoerder en ik voelde me er lekker in. Dat gepruts met zo'n rok, verschrikkelijk.

In dat opzicht kon ik inderdaad veel beter een jongen zijn, maar op de vraag of ik liever een jongetje wilde zijn, antwoordde ik steevast "Nee".

Ik vond het prima zoals ik was, en vind het prima met wie ik nu ben.

Toch heb ik me weleens afgevraagd nu ik natuurlijk zelf met een kinderwens bezig ben. Wat als mijn kind straks in het verkeerde lichaampje geboren word, wat dan? 

Stiekem lijkt het me best een mooie uitdaging. Ik ben niet van het hokjes gedrag, en zal me hopelijk prima in kunnen leven in wat er in het koppie van mijn kleine dappere transgender kind om zal gaan. Mocht dat het geval zijn.

Prima vent, als jij een jurkje aan wilt naar schooltje, dan doen we dat. Zal ik je piepkleine nageltjes lakken. Dat je nogal een proces in gaat met je kind staat als een paal boven water. Dat je afkeurende blikken krijgt van mensen, die vastgeroest lijken te zitten in dat hokje, dat is op zijn zachts gezegd kut te noemen.

Maar aan mij om samen met mijn kleine die uitdaging aan te gaan. Zullen we die vastgeroeste mensen in die hokjes eens een poepie laten ruiken. En jouw laten zijn wie je bent!!!

Een behoorlijke tijd geleden keek ik eens naar een documentaire van de Britse documentaire maker Louis Theroux, welke befaamd is om zijn zoektochten naar het menselijke aspect in bizarre, vaak rechtlijnige, maar ook kromme en oppervlakkige subculturen.

Ik zit niet vaak aan de buis gekluisterd maar dit keer leek ik met mijn neus op het scherm vastgeplakt te zitten. In de aflevering van 7 mei 2015 bezoekt Louis transgender kinderen in Amerika. Het jongste kindje was net vier geworden. Als jongen geboren maar in alles wat hij deed was ze een meisje.De bewegingen die ze maakte waren typisch meisjesachtig. Sierlijk en elegant. Ik was op 1 slag verliefd, op dit pracht minimensje.

Zo klein en zo freaking vastbesloten, het kan niet anders dan dat een grote word. Groots in het zijn wie ze wil zijn.

Dus klein iniminie mensje of je nou gewoon jongen of meisje of allebei bent, maar dat nog niet zeker weet...ik doe gezellig met je mee jouw te laten zijn wie je daadwerkelijk bent.

Wat zal jij doen wanneer je kind aangeeft niet gelukkig te zijn in het lichaam waarin hij of zij geboren is?