Vorige week werd ie in alle hoedanigheid aangekondigd, dat zonovergoten weekend die heel Nederland in de ban leek te houden. Wat er kwam, en dan voornamelijk zaterdag, was een flinke stapel bewolking.
Zaterdag ochtend 6:47 uur, natuurlijk had ik me voorgenomen eens proberen uit te slapen. Mooi gelukt dus. 6:47 uur. "Geweldig" denk ik nog..."zelf uitslapen lukt je niet."
"Wat is het nog belachelijk donker, ik had een zonovergoten ochtend hysterie verwacht" is het volgend wat ik denk, nadat ik een halve seconde geleden mijn ogen opende. Hysterie in de zin van 1001 vogeltjes die vrolijk een beetje de boel bij elkaar tjilpen, mensen die stiekem al de eerste glimpen van de zon eigen maken, om vervolgens lekker vroeg aan hun zaterdagje klussen beginnen.
Niks van dit alles, het is stil. Ik maak een ontbijtje en fiets nog even naar de bakker voor een halfje sesam. Vandaag komt er een vriendin de box en het boxkleed brengen, die ik voor een prikkie van ze over mocht nemen.
Na thuiskomst slinger ik de stofzuiger door het huis, gooi er nog een dweil achterna en begin te slepen met wat meubels, zodat ik straks de box in elkaar kan zetten. Ik wil even kijken waar het gevalletje box straks moet komen te staan als het eenmaal zover is.
Ik ben een autist in het ver verplaatsen van dingen, het allerliefst vermijd ik dat, omdat ik gewoon belachelijk goed niet tegen veranderingen kan. Maar in dit geval is het noodzakelijk. Als ik nu alvast de box op een goede plaats heb staan, dan hoef straks wanneer ik zo'n tot aan de nok toe gevuld hormoon bommetje ben, niet meer te wennen aan het feit dat alles anders staat. Get used to it, is alvast de code.
Begeleid door Spiderman, in de vorm van het 5-jarige zoontje van de de vriendin, komt de vriendin de box brengen. We drinken een koffie, spitten gezellig met z'n drieën het boek "Rocking Names" door, en kletsen wat. Nadat ze vertrekken, maak ik de box even lekker schoon, en zet hem in elkaar.
En dan begint het pas echt!!!! Ik sleep de box werkelijk door de hele woonkamer, net zo lang tot dat het goed voelt, en mijn autistische ik de verandering ook goed keurt. Uiteindelijk vind ik de ideale plek. En duurt het wennen aan die verandering niet heel lang. Ik vind het zelfs gezellig staan.
Zondag, again early 6:58 uur. In mijn trainingsbroekje geniet ik van het ontbijtje op de bank. In dat zelfde trainingsbroekje en de longsleeve waar ik in slaap, sta ik een klein half uurtje later de kastdeur verder te voorzien van een laag krijtverf. Iets waar ik zaterdag avond al mee begonnen was. Lekker in je slaapoutfitje een kastdeur verven, en niemand die er wat van zegt. Heerlijk.
Om 9:00 uur wil ik klaar zijn want hier staat zondag ochtend in het teken van kinderserie's. Lekker in je pyjama op de bank net als vroeger inderdaad. "Ik ben Willem" komt op de tv, en wegdromen en Willem gaan in mijn ogen prima samen.
Wanneer ik een app krijg van mijn zusje dat ze samen met ons mam komt koffie drinken, schiet ik snel in mijn kleren. En zoals elke ochtend herhaal ik nog even tegen mezelf dat ik het aankleden en wassen echt het aller ergste moment van de dag vind. Je kunt het maar gehad hebben toch?
's middags besluiten we naar het Boomkroonpad in Drouwen te gaan. Dit keer niet voor onze bijna wekelijks wandeling, maar nu gewoon eens om lekker op een bankje in de zon te gaan zitten. Want eindelijk laat hij zich toch zien, en weten wij daar als geen ander dankbaar gebruik van te maken.
Daar waar het boomkroonpad begint, is er een leuke speelweide aangelegd voor de kids. Gezellig druk dus. We ploffen neer bij een super grote picknick tafel, vergezeld door vaders, moeders, kinderwagens, baby's en spelende peuters.
Geweldig leuk vind ik het. Optimaal genieten dus. En zeker als we dan ook nog eens een softijsje met spikkels eten. Mijn zusje en ik besluiten op de parkeerplaats elkaar nog eens ouderwets te klieren, dus word er gestoeid. Naar de winnaar kan alleen gegist worden.
Aan het einde van de middag laat ik me vanuit ons uitje afzetten bij mijn aller beste vriend. Hij is jarig en viert het eigenlijk niet. Toch wil ik hem een knuffel geven, en ik weet dat ik altijd welkom ben. Zodra hij over bier begint, raad ik hem aan om alvast naar de koelkast te lopen.
Even één biertje dacht ik nog, en dan ga ik naar huis. Wrong niet gelukt, het is als vanouds zo bere- gezellig dat het naar huis gaan gewoon echt niet lukt.
Ik schiet wat foto's van ons, mijn beste vriend zijn zoontje en ik, en van hun als gezinnetje. We vermaken ons opperbest, alles is bespreekbaar hier, en regelmatig gieren de tranen van het lachen over onze wangen.
Het loopt tegen 23:00 uur wanneer ik naar huis loop. Die is in de pocket. Wat een onvergetelijke leuke dag was dit. En wat een onvergetelijke leuke vrienden heb ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten