Vorig jaar organiseerde ik een paasontbijt voor de voltallig familie, want ik had nieuws. Groot nieuws, nieuws in de zin van WE HAVE GOT HIM..alleen dan groter. De impact was te vergelijken met the first man on the moon. A small step for a man, a giant leap for mankind. Alleen had ik de lancering iets beter voorbereid dan de NASA destijds.
Ik had namelijk champagne!!! of iets wat op champagne leek. niet te haggelen die meuk, maar goed het idee was geweldig, fantastisch niet te overstijgen goed.
Inmiddels heb ik de eerste inseminatie met mijn favoriete donor achter de rug. Het feit dat ik een donor had, die ook nog eens een uitgebreid profiel had gaf in zekere zin een goed stabiel gevoel. De basis was er immers, alleen moest de magic nog plaats gaan vinden. Een soort van natuurkundig proefje in mijn ogen. Je steekt twee hoofdbestandsdelen bij elkaar laat er een tijdje overheen gaan en het eind resultaat mag je gerust verbluffend noemen.
Maar goed het natuurkundig resultaat van een samensmelting tussen die twee hoofdbestandsdelen bleef uit, dus naar dat verbluffende eindresultaat kon ik fluiten.
Ik denk dat ik mag zeggen dat ik me best een beetje verloren heb gevoeld. Want ik kan wel een hoofdbestandsdeel hebben, maar zonder dat ander deel is het gewoon Game over. En nu??? nou inderdaad, en nu?? Het hield me bezig in de zin van, ik ben letterlijk terug bij af. Ik had er geen gevoel meer bij.
Moet ik nu op zoek naar een donor, die ik verder niet ken, maar omwille van het kind haast angstvallig moet gaan leren kennen? En waar vind ik zo iemand?...mijlenver weg leek het te voelen, niet meer binnen handbereik. Maar onmogelijk is het niet. Er zijn met mij genoeg andere mensen die de voor hun meest haalbare of ideale constructies organiseren.
En toch voel ik me hierin behoorlijk alleen. Inmiddels heb ik nadat ik contact heb gehad met het streekziekenhuis vernomen dat het invriezen van donorzaad niet mogelijk is. Ik moet dus bij elke poging aanspraak doen op de donor. En wat nou als die donor uit het midden van het land komt? wat vaak wel het geval is. Dan moet die beste man dus elke maand minstens drie keer deze kant op komen om zijn bijdrage te leveren. Geen optie dus.
En dan kom je er weer achter dat het wonen in een uithoek van Noord Nederland zo zijn nadelen heeft.
Ik ben gewoon gebonden aan een fertiliteits-kliniek, om de doodsimpele reden dat zij wel die mogelijkheid tot invriezen hebben. En daarbij ook gebruik maken van een spermabank. Ze liggen dus op voorraad die donoren, klaar om gebruikt te gaan worden. Het hoofdbestandsdeel is nu dus binnen handbereik. Maar deze donoren zijn vaak anoniem, in ieder geval tot het 12e levensjaar van het kind.
In zo'n geval moet ik mijn principes dus om gaan gooien. Ik wilde een donor die voor het kind bekend was of is. Zodat hij of zij zich kan spiegelen, een stukje erkenning heeft. Dat wanneer zo'n kindje er behoefte aan heeft, er contact kan zijn.
Maar is dat niet verwarrend voor een kind? vroeg een vriendin mij laatst, toen we het er uitgebreid over hadden. Die donor is dus die man die af en toe een kaartje stuurt, en waar je als kind een keer een dagje mee naar de speeltuin mag. Maar jouw papa is het niet.
Je hebt een mama, en het streven is dat je straks twee liefdevolle mama's hebt. De situatie was anders geweest als ik een donor had die voor mij al bekend was, in de zin van een goede kennis die mij wel wil helpen. Dan is de afstand tot contact iets minder groot, en verloopt het wellicht iets soepeler.
Maar goed die luxe heb ik niet, maar ik wil wel heel graag een kindje. Gisteren had ik het er eens met mijn moeder over. En ook zei bevestigde wat die lieve vriendin een week of wat geleden al bevestigd had. Namelijk dat het voor een kind best ingewikkeld kan zijn. Het is jouw "donor papa", maar hij woont hier niet. Hij brengt je niet op bedje, en zal er niet zijn wanneer jij dat gat in je knieën valt. Zoals de meeste papa's er wel zijn en die dingen wel doen.
In dit geval heb je twee mama's die de pleisters plakken, en die je om beurten op bed brengen. Maar mist zo'n kindje dan wezenlijk niet iets? vraag ik mezelf af. Wat een kind niet kent mist hij of zij ook niet, komt er een antwoord terug.
Je kunt zeggen dat hij of zij zo meer dan gewenst is, maar dat twee mama's zelf geen kindertjes kunnen krijgen, dat ze daarvoor altijd een zaadje van een donor "papa" nodig hebben. Jij hebt dus net als alle andere kindjes een papa maar die papa is een donor en niet een papa zoals alle andere papa's, Deze papa is iemand die jouw mama's geholpen heeft. Omdat ze jouw zo graag wilden ontmoeten.
Maar moet ik dan met iemand in zee gaan die ik verder niet ken? Natuurlijk kan ik aangeven wat mijn wensen zijn op donor gebied. En daar zullen ze in de kliniek dan mee aan de slag gaan. Deze mannen zijn allemaal gescreend, en er zal wellicht een personeelsindruk van een dergelijke donor zijn. Mijn idee dat het zomaar een of andere viezerik kan zijn, daar moet ik misschien maar van afstappen dan.
Wellicht is dit de kortste slag, dus annuleerde ik de afspraak in het streekziekenhuis hier. Zij konden mij op dit gebied niet verder helpen. Dezelfde dag nog vulde ik het aanmeldingsformulier voor een kliniek in Friesland in. Zal dit dan the key to succes zijn? I hope so.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten